پالنگان چون در دامنه کوه و در دو سوی دره جای گرفته است، خانه‌هایی با ساختار پلکانی و از سنگ و خشکه چینی (بدون استفاده از ملات) دارد. برای ساخت خانه ها بدنه کوه را تراشیده اند تا فضایی را ایجاد کنند و بعد در آن فضاها خانه های سنگی را بنا کرده اند. رودخانه تنگیور از میان پالنگان می‌گذرد و همراه با 20 چشمه در دره تنگیور روستا را سیراب می­کند و سرچشمه­های آبی درون دره به پدید آمدن آبشارهایی انجامیده است.رودخانه تنگیور پس از پالنگان به رودخانه سیروان می‌پیوندد. در نزدیکی یک کیلومتری جنوب خاوری روستای پالنگان درون دره و کنار چشمه‌ها، دژی به نام «قلعه پالنگان» جای دارد که نشانه­هایی از آتشکده‌ها و پل‌هایی باستانی درون و بیرون آن آشکار است و به دوران مادها و پادشاهی هوخشتره باز می­گردد.همچنین 7 دژ دیگر نیز در پالنگان بر جای مانده است، که شاید با دژ مادی یک شهر باستانی مادی در برابر یورش لشکرهای آشوری بوده باشند. همچنین گورستانی به نام بومی « مه حه لی مووسایا» از یهودیان در دروان شاهنشاهی هخامنشی و نیز گورستانی با سنگ­ نوشته از سده ششم و هفتم نیز برجاست.بزرگ ‎ترین جشن سراسر ایران، نوروز بزرگترین جشن مردمان پالنگان است. با فرا رسیدن نوروز مردم روستای پالنگان از زن و مرد با پوشیدن لباس کردی و روشن کردن مشعل های آتش بر بلندی روستا میروند و به «هل په رکه» یا همان رقص کردی می‌پردازند و فرا رسیدن سال نو را دور هم در صفا و صمیمت جشن میگیرند. کوچ بهاری کوچروان در پالنگان به برگزاری موسیقی گریان، چپله و سیاچمانه می­انجامد.از بازی­های بومی پالنگان نیز می­توان اسب ‎سواری، گرزبازی، غل غلان، بارباران، کوشه کوشه و چاک چاک را نام برد. مردمان روستای پالنگان به تولید محصولاتی از جمله گندم، جو، کشک، روغن، عسل، گیوه، جاجیم و «موج» اشتغال دارند. همچنین در باغ­های پالنگان میوه‌هایی از جمله انار، توت فرنگی، هلو، زردآلو و انجیر پرورش می­یابد. پخت خوراکی­هایی همچون ماهی کبابی، آش دوینه، آش دوغ کردها، شلمین، آش پرپوله، ولوشه، غازینه نیز در پالنگان رایج است. پالنگان به دلیل وجود رودخانه وچشمه های جوشان به مركز پرورش ماهی تبدیل شده و اهالی آن از مهمانان با نوعی ماهی کبابی پذیرایی میکنند که همراه با سبزیجات در داخل تنور درست میشود.