دستان هنرمند و فکر خلاق معماران توانمند کشورمان به خصوص شیخ بهایی ، استاد علی اکبر اصفهانی و استاد محمد رضا اصفهانی خالق این میدان و بناهای اطراف آن شامل کاخ عالی قاپو،مسجد شیخ  لطف الله،مسجد امام و سر در قیصریه بودند.
ميدان نقش جهان جايگاهي مناسب براي اجراي مراسم و آيين هاي بي شماري بوده است كه گاه دولتي و گاه مردمي بوده است که بازي چوگان، آتش بازي، رژه نظامي و جشن هاي ميهني از آن جمله اند. در دوره ی تیموریان میدان نقش جهان در اندازه ای کوچکتر ساخته شد.این میدان در دوره ی شاه عباس اول توسعه  و گسترش یافته و به شکل کنونی خود در آمد. اغلب بناهای اطراف این میدان نیز در همین دوره ساخته  شد.میدان و بناهای پیرامونش بیشتر در دوره قاجار تخریب شد اما با روی کار آمدن دولت پهلوی تمامی بناهای پیرامون میدان به صورت کامل تعمیر و بازسازی شدند. نام اولیه این میدان در ابتدا به افتخار شاه عباس اول یا کبیر به عنوان میدان شاه نام گذاری شد و در دوران پس از آن نیز با همین نام از آن یاد می شد تا اینکه بعد از انقلاب اسلامی به نام میدان امام برگردانده شد و تا امروز نیز به همین نام ثبت شده است اما با توجه به این که این محل در آغاز باغی بوده که به نام نقش جهان نامیده می شده امروزه نیز به همین نام مشهور می باشد. میدان نقش جهان در تاریخ ۸ بهمن ۱۳۱۳ در فهرست آثار ملی ایران ثبت شد و در اردیبهشت ۱۳۵۸ جزء نخستین آثار ایرانی بود که به‌ عنوان میراث جهانی یونسکو نیز به ثبت جهانی رسید. درباره ساخت و زمینه های شکل گیری میدان نقش جهان بین تاریخ نگاران مطالب مختلفی مطرح است که از با اهمیت ترین آنها می توان به این نظریه پرداخت که در زمان صفویه و به منظور سرگرم نمودن پادشاهان و شاهزادگان صفویه برای انجام ورزشی که پیشینه آن به قبل از اسلام باز میگردد و به آن چوگان گفته می شده ایجاد گردیده بوده البته این تنها استفاده این مکان نبوده و در جشن باستانی نوروز و دیگر اعیاد نیز در آن مراسم و آیین های ویژه ای برگزار می شده است که چشم و دل و  تجار و سفیران خارجی را که به دربار می آمدند مشغول می گردانیده.

[zt_gallery dir="phocagallery/ostanha/esfahan/naghshejahan/" width="650" height="464" thumbwidth="200" thumbheight="143"][/zt_gallery]