طول بنا 40/28 متر و عرض آن در بخش شرقی 60/12 و در بخش غربی 25 متر می باشد. آتشکده آتشکوه در عصر ساسانی یکی از بزرگترین چهارطاقی‌های ایران بوده است. عظمت این بنا به حدی است که قطعاً جزو برترین آتشکده های زرتشتیان جهان بشمار می رود. چنانچه ابن فقیه همدانی بنای این آتشکده را هم طراز با ایوان کسری، قصر شیرین و معبد آناهیتای کنگاور می داند. مورخان بنای آتشکده را متعلق به دوره ساسانیان دانسته و معتقدند که بر اساس شواهد و قرائن تا قرن چهارم هجری سالم بوده است. این اثر در سال 1317 ه.ش به عنوان آثار ملی ایران به ثبت رسید.
ویژگی های معماری آتشکده آتشکوه
این مجموعه از سه بخش تالار اصلی (شرقی)، تالار غربی و راهرو تشکیل شده است. مواد و مصالح به کار رفته در ساخت بنا سنگ، آجر، گچ، کاهگل، شفته آهک می باشد. تیرچه های چوبی استفاده شده در آتشکده آتشکوه به عنوان کلاف درونی و عامل استحکام بخش و تقسیم کننده نیروی فشار، کارکرد داشته اند. پایه هر یک از ستون های این بنای سنگی مربع شکل است و جنس بدنه بنا نیز از سنگ بوده و از گچ به عنوان ملات استفاده شده است. در رأس هر ستون، یک سنگ قواره بندی شده و یکپارچه، به منظور پایه طاق نصب و استوار گردیده است. بین ستون ها نیز دیوار کوتاه به عنوان آستانه وجود ندارد و به این دلیل چهارطرف چهارطاق باز و غیرمستور می باشد. همچنین از طاق ها و گنبد متعلق به فضای چهارطاق اثری باقی نمانده است.
حکیم محمد تقی خان در کتاب گنج دانش در مورد بنای آتشکده آورده است که: گویند جاسب از بناهای یکی از امرای عسگریه همای دختر بهمن بن اسفندیار مشهور به نیم ور می باشد. این امیر در نراق و دلیجان و دهات پشت گدار حکومت داشته و امیر مذکور آتشکده ای در دو فرسخی نیم ور در کوه معروف به کوه آتشکوه ساخته و به وضع چهار صفه بنا شده و هنوز پایه هایش برقرار است . علاوه بر این در آن سنگ های عریض و طویل به کار برده اند که هر قطعه سنگی از آن یک زرع و نیم عرض و سه زرع طول دارد و دوازده گره کلفتی هر پارچه سنگ می شود. در این زمانی که خراب شده ، چهار عدد از آن سنگها روی هم نصب و استوار است و در کنار آتشکده چشمه جاری است که از آن آب، زراعت می نمایند هوای خوب و مرتعی دلکش و مرغوب دارد که اکنون متعلق به چند خانوار بختیاری است.
