موقعیت فعلی بنا سرای کاظمی از خانه‌های قدیمی تهران، در خیابان 15 خرداد، در محله‌ی امامزاده یحیی کوچه ابوالقاسم شیرازی واقع شده است. این محله قدیمی، دارای ارزش‌های خاص معماری و شهر سازی شامل بافت مسکونی، راسته، گذرهای ارتباطی، فضای شهری خصوصی و عمومی است. این محله، با توجه به تخریب‌های ناشی از ساخت و ساز جدید، بخش عمده ای از ساکنان خود را از دست داده است و اقشار جدید با تفاوت‌های فرهنگی و اجتماعی در این محله سکنی گزیده اند. ملک فوق در مرکز پلاک‌های همجوار خود چون نگینی قرار گرفته است. این بنا که حدود ۱۰۰ سال از ساخت آن می‌گذرد، با توجه به جدا شدن از املاک جنبی، با مساحتی حدود ۲۰۳۳ متر مربع باقی مانده که شامل ۱۲۱۵متر مربع عرصه و فضای باز و ۶۵۰ متر مربع عیان و زیر بنا است. مرمت این پروﮊه از سال ۱۳۸۶، به سفارش معاونت فنی عمرانی منطقه ۱۲ انجام شده است. گویا خانه‌ی فعلی بخشی از یک مجموعه‌ی مفصل‌‌تر بوده که اجزا‌ء دیگرش در حال حاضر جدا شده‌اند. بنای فعلی دارای دو حیاط است؛ یک حیاط جنوبی در بخش بیرونی و یک حیاط شمالی که در بخش اندرونی قرار دارد. آنچه از قسمت اصلی به‌جای مانده قسمت شاه نشین است که یک طبقه در زیر و یک طبقه در رو دارد. بخش اصلی ساختمان به ارتفاع یک‌و‌نیم متر از کف حیاط بالاتر است و در بخش زیرین آن، زیر زمین خانه قرار دارد. بنا به سبک اواخر دوران قاجار تمامی عناصر خانه‌های سنتی از جمله بیرونی، اندرونی، آب انبار، مطبخ و اصطبل را دارد. از نکات قابل توجه این خانه وجود رختشویخانه است که در آن زمان امری بسیار کم‌سابقه بوده؛ چرا که تمام مردم برای شستن لباس‌ها به چشمه‌ها و رود‌ها می‌رفتند. عمارت سرای کاظمی در سال ۱۳۷۹به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده و در سال ۱۳۸۶ تحت بازسازی و مرمت قرار گرفته است. شاید زیباترین بخش عمارت کاظمی، ارسی‌های زیبا و منحصر‌به‌فرد بخش شاهنشین باشد. در طرفین تالارها ارسی‌‌های بی نظیری قرار دارند که دارای آلت‌چینی‌‌های مفصل و پرنقش و نگارند. این ارسی‌ها با انواع شیشه‌های الوان در سطوح خارجی تزئین شده و با هنر نقاشی پشت شیشه، به زیباترین وجه، پارتیشن‌‌های نقش دار مجللی را آفریده‌اند. به‌طور کلی، تزئینات بیرونی، نمای زیبای آجری، پنجره‌های ارسی و بادگیر‌ها به سبک خانه‌های یزدی از ویژگی‌های منحصر به فرد معماری عمارت کاظمی است.