سفرنامه تور اصفهان گردی مورخ 19 الی 20 /11 /96

سفرنامه تور اصفهان گردی
مورخ 19 الی 20 /11 /96
راهنما: وحید شعبانی




در شبی از شب ها برابر با نوزدهم بهمن ماه سال یک هزار و سیصد و نود و شش خورشیدی عزم سفر کردیم برای دیدار از نصف جهان ، اصفهان . مرکب آماده ، همسفران حاضر و جاده منتظر .. به راه افتادیم برای دیدار از سرزمین معماری و شگفتی ... در ابتدای مسیر کمی از حال و هوای سفر گفتیم و راهمان را در ظلمات شب به سوی دیار شاه عباس ادامه دادیم . پس از طی مسیر طولانی و چند توقف کوتاه در سپیده دمان چشممان به جمال شهر اصفهان روشن شد . نخستین میزبانمان هتل پارسیان عالی قاپو بود . رفتیم برای صرف صبحانه ای لذیذ . گرسنگی مان که بر طرف شد سوار بر مرکب شده و عازم نخستین محل بازدیدمان شدیم .
اصفهان است و زاینده رودش . شهر به واسطه این رودخانه دوست داشتنی پل های زیادی دارد و معروف ترین آنها همانا پل خواجو می باشد که حالا چند صباحی است یار دیرینش زاینده رود بی وفایی کرده و او را تنها گذاشته است . حالا جزء عجایب است که این چنین پل های زیبا را بر میانه بیابان می بینی .. نه آبی هست ، نه صفایی ...





عکسی می گیریم و می رویم .
منزل بعدیمان سی و سه پل است .






هیچ آشنا به تاریخی در دنیا نیست که نام این پل زیبا را نشنیده باشد . اما این پل با زاینده رودش معنا دارد. از روی پل الله وردی خان می گذریم و مسیرمان را به سمت چهار باغ پایین ادامه می دهیم .






معبری زیبا ، یادگار از دوران صفویه . از مدرسه چهارباغ می گوییم و حمله افغان به ایران . لختی نظاره می کنیم و می رویم برای تماشای کاخ هشت بهشت که به حق هشت بهشت را در دل جای داده است . از کاخ می گوییم و ستمی که در تاریخ بر آن رفته است .









قدم زنان راهمان را ادامه می دهیم تا کاخ پر شکوه ، پر جلال و مشهور چهل ستون . اینجا از آن مکان هاییست که شکوه واقعی هنر ایرانی در آن به وضوح آشکاراست . از حوض زیبایش تا ستون های پر صلابت چوبیش . نقاشی های دلربایش و آینه کاری های جذابش .






حالی می کنیم در جوار این همه زیبایی و خوش بحالمان می شود از ایرانی بودنمان. طبق وعده گرد هم می آییم و می رویم برای دیدار از نقش جهان زیبا .
دوست و رفیق دیرگاهمان مهتا خانم هم همراه ماست و کوچه پس کوچه های اصفهان را به لطفش گم نمی کنیم . وقتی وارد نقش جهان می شوی تمام روح و جانت در تسخیر این جلوه گاه غنی معماری و هنر ایرانی در می آید .



ابتدا می رویم برای دیدار از عالی قاپو ، درگاه بهشتی. دیوانخانه حکومت صفویه و از آثار شاخص هنر ایرانی . پله های تنگ و باریکش را طی می کنیم تا به بالای ساختمان برسیم . در ایوانش از کاخ می گوییم و می رویم برای دیدار از اتاق موسیقی اش . کلام بی جان برای وصف اینهمه زیبایی . به یادگار عکسی می گیریم و می رویم .. هنگام اذان ظهر است . چرخی در میدان می زنیم . یاران می روند برای صرف ناهار و خرید.
حالا در آستانه ایوان زیبای مسجد شیخ لطف الله ایستاده ایم . اذن ورود می گیریم و داخل می شویم . اینهمه زیبایی از محالات است اما هست . می شود لمسش کرد . می شود آن را با چشم دید . کلی کیفوریم از دیدن این اثر با ارزش تاریخی .









وقت تنگ است و عازم دیدار از مسجد شاه می شویم . دُردانه معماری صفویه در ایران ...
همه چیز دارد و هیچ چیز کم ندارد . ایمان را می توانی در خشت خشت این بنای عاشقانه ببینی .. هر طرفش موزه ایست .. جذاب و رشک برانگیز. کاشیکاری هایش تو را سحر و جادو می کند و نمیدانی این همه زیبایی را در کجای وجودت جا بدهی. از گوشه و کنارش دیدن می کنیم و درباره اش می گوییم . حالا نوبه ترک میدان است . باید از تمام زیبایی هایش دل کند و رفت .
سوار بر اتوبوس می شویم و می رویم برای دیدار از منزل آخرمان مسجد جامع عتیق اصفهان. کمی راه را اشتباه می رویم و خلاصه وارد محله ها و بازارهای قدیمی و پیچ در پیچ اصفهان می شویم . اینجا از جنس واقعی مردم است . از میان بازار گذر می کنیم و یکتا اثر بی نظیر معماری ایران در پیش چشممان جلوه گر می شود . تاسف می خوریم که اینجا سایت جهانی است اما بسیار بدوی و محلی اداره می شود . همچنان مورد استفاده است و بر پیکر نحیفش میخ و چکش کوبیده می شود و صد افسوس که سایت جهانی در روز تعطیل ، تعطیل است ! با اصرار و رشوه محمد آقا را راضی می کنیم تا درب محراب الجایتو را برایمان باز کند آن هم برای ۳ دقیقه !!!!



در اندک دقایق فرصتمان لذت می بریم از دیدن این شاهکار گچی تاریخ ایران . در میانه مسجد از تاریخش می گوییم و رنج هایش... موقع رفتن است . از دوستمان هم خداحافظی می کنیم و اصفهان را به قصد دیار ترک می کنیم .
از فرط خستگی همه تا کاشان در خواب فرو می روند و دوباره جانی می گیریم برای کنار هم بودن شادی کردن .. اصفهان زیبا بود ، و ایران زیباست. شبی را کنار یاران روی جاده می گذرانیم و دوباره چراغ های آشنای کرج برایمان چشمک می زنند. محمدرضای زمانفر و کاپیتان های خوش اخلاق در این سفر نعمتی بودند برای ما و دوستان .
البرز من و این کلام آشنا که سفر پایان ندارد...